Σε κλίμα συγκίνησης και αγωνιστικής ανάτασης ο γιορτασμός στο Γοργοπόταμο

Στη συνέχεια ακολούθησε η ομιλία του Δημήτρη Τζαβάρα, ο οποίος σημείωσε:

«Σας μεταφέρουμε τους θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς της ΚΕ του ΚΚΕ στην εκδήλωση αυτή της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και της ΚΟ Ανατολικής Στερεάς.

Η Ρούμελη, “γεννήτρα ηρώων”, με μεγάλες αγωνιστικές επαναστατικές παραδόσεις, γνωστή και από τον “άλλο Σηκωμό”, του ’21, έγραψε νέες χρυσές σελίδες κατά τη μεγάλη και ένδοξη δεκαετία του ‘40.

Εδώ, η προπολεμική δράση του ΚΚΕ για την οργάνωση της λαϊκής πάλης και τη διάδοση των πρωτοπόρων ιδεών του, που γινόταν μέσα σε σκληρές συνθήκες διώξεων, συνεχίστηκε κατά την Κατοχή, με την πρωτοβουλία οργάνωσης του ένοπλου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, από το Μάη κιόλας του ’42, με μεγάλη ανάπτυξη του αντιστασιακού κινήματος, με μεγάλες, ηγετικές προσωπικότητες, με εκατοντάδες μάχες και ενέργειες που “έγραψαν Ιστορία”, αλλά και με το λαό της Ρούμελης να πληρώνει πολύ ακριβά τη συμμετοχή του στον αγώνα και να δοκιμάζεται από πάμπολλα εγκλήματα του φασισμού.

Με την ευκαιρία αυτή, δηλώνουμε και πάλι ότι το ΚΚΕ όχι μόνο δεν αναστέλλει τον αγώνα για τις γερμανικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις, αλλά και επιμένει να πρωταγωνιστεί στις σχετικές διεκδικήσεις του λαού μας, οι οποίες και χρειάζεται να δυναμώσουν. Επισημαίνουμε, μάλιστα, ότι οι εκ μέρους των κατά καιρούς κυβερνήσεων αναφορές στις γερμανικές αποζημιώσεις, όταν δεν ακολουθούνται και από πρακτική διεκδίκησή τους – τη στιγμή που η γερμανική πλευρά σταθερά αρνείται ακόμα και την ύπαρξη του θέματος – όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα αλλά και από πάνω υποβαθμίζουν το ιστορικό δικαίωμα του λαού μας για δικαίωση απέναντι στα ανήκουστα φασιστικά εγκλήματα.

Ακόμη, η Ρούμελη υπήρξε ένα από τα σοβαρά θέατρα της τρίχρονης εποποιίας του ΔΣΕ, με ξεχωριστή προσφορά και μεγάλες επιτυχίες, με επικεφαλής το Αρχηγείο της και τη 2η Μεραρχία της.

Όλος αυτός ο παλιότερος ηρωισμός δεν πέθανε, αλλά συνεχίζεται και σήμερα, σε σύγχρονες συνθήκες, όπου η ΚΟ Ανατολικής Στερεάς του Κόμματος, διδασκόμενη και εμπνεόμενη από τις ιστορικές μας παρακαταθήκες και με βάση τη σύγχρονη στρατηγική του ΚΚΕ, κάνει σοβαρή προσπάθεια ανάπτυξης των δεσμών της με τα εργατικά λαϊκά στρώματα και βρίσκεται σταθερά στην πρώτη γραμμή των αγώνων τους για τα πιο ζωτικά τους αιτήματα και διεκδικήσεις, για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού, ιδιαίτερα στα πιο νευραλγικά σημεία της περιοχής.

Το σαμποτάζ του Γοργοποτάμου ήταν από τις μεγαλύτερες δολιοφθορές κατά του φασιστικού άξονα κατά τον Β’ ΠΠ, διέκοψε τη βασική τους συγκοινωνιακή αρτηρία προς το λιμάνι του Πειραιά, “ανέβασε” τις αγωνιστικές διαθέσεις του λαού μας και το ακολούθησε πύκνωση των χτυπημάτων εκ μέρους του ΕΛΑΣ. Η συμβολή του ΕΛΑΣ και του Άρη στο εγχείρημα ήταν καθοριστική, παρά την προσπάθεια να την υποβαθμίσουν υπέρ του ΕΔΕΣ και του Ζέρβα.

Οκτώ δεκαετίες έκλεισαν φέτος από το τέλος της φασιστικής Κατοχής. Το 1944 υπήρξε έτος κορύφωσης της αντιστασιακής δράσης του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ με σημαντικές μάχες εναντίον των κατακτητών, με απελευθέρωση πόλεων και περιοχών και με την επακολουθήσασα παραδειγματική τιμωρία των συνεργατών τους. Αλλά και έτος που οι φασίστες, στριμωγμένοι άσχημα από τον Κόκκινο Στρατό και το αντάρτικο, λύσσαξαν και διέπραξαν τις πιο μεγάλες τους θηριωδίες (ολοκαυτώματα χωριών, μπλόκα, συλλήψεις, μαζικές εκτελέσεις).

Από φέτος, και επί μία τριετία, έχουμε σειρά “στρογγυλών επετείων” σχετικών με τη δεκαετία του ’40. Ήδη αποδίδουμε τις πρέπουσες τιμές και ήδη αναμετριόμαστε με το αντιδραστικό ρεύμα αναθεώρησης της Ιστορίας και με τους ποικίλους εκφραστές και φορείς του, αλλά θα τα καταφέρουμε γιατί είμαστε προετοιμασμένοι και “πάνοπλοι”. Αναμετριόμαστε, ακόμη, με την προσπάθεια των αστικών κομμάτων να βάλουν την Ιστορία στην υπηρεσία της σύγχρονης αντιλαϊκής τους πολιτικής, να πλασάρουν το σύνθημα της λεγόμενης “εθνικής ενότητας”, που σημαίνει να στρατευτεί ο λαός μας στην υπηρεσία των στόχων της αστικής τάξης γι’ αναβάθμισή της, να τεθεί υπό ξένη σημαία και να γίνει θυσία για τα συμφέροντά της, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Τέτοια μηνύματα εξέπεμπαν οι ομιλίες και οι δηλώσεις του εκπροσώπου της κυβέρνησης, αλλά και των εκπροσώπων άλλων κομμάτων, από αυτόν εδώ το χώρο την περασμένη Κυριακή. Ας τ’ αφήσουν όμως αυτά για τις “εθνικές ομοψυχίες”, ξέρουμε πού το πάνε. Η ταξική αντιπαλότητα ήταν και παρούσα και αμείλικτη, πρόκειται για το “ποιός στην εξουσία”. ‘Ολη η ιστορία της σύγχρονης εποχής έδειξε ότι ή οδηγείσαι στην ταξική χειραφέτηση ή στην αστική οπισθοδρόμηση, αυτό είναι δίδαγμα και της κατοχικής απελευθερωτικής πάλης.

Ο λαός μας έχει ψηλά όλη την κατοχική απελευθερωτική πάλη και ακόμα ψηλότερα το απελευθερωτικό επαναστατικό ’44. Εκείνες οι μέρες ήταν επαναστατικές, γιατί όλη η προηγηθείσα περίοδος από το ‘41 μέχρι το ‘43, όλη η δράση της ΕΑΜικής αντίστασης, έγινε ένα “καμίνι” που σφυρηλάτησε, μέσα στο λαό και τα παιδιά του, τέτοιες διαθέσεις, τέτοια πρωτοβουλία και αυτενέργεια, τέτοιο πνεύμα αυτοθυσίας, που οδηγούσε σε μαζικό και υψηλό ηρωισμό, με σκοπό “μια ζωή ελεύθερη και ωραία”, για κοινωνικές αλλαγές πιο ριζικές και για ιδανικά ανώτερα. Έτσι, από μία στιγμή της Κατοχής και έπειτα, ιδιαίτερα μετά το Στάλινγκραντ, διαμορφώθηκε κατάσταση που η πολιτική επιστήμη την αποκαλεί επαναστατική. Αυτό αποτυπωνόταν παντού, αποτυπώθηκε και στην Τέχνη. Έτσι, ο μεγάλος ποιητής Άγγελος Σικελιανός (από εκείνους που κατά την Κατοχή κάνουν ιδεολογική στροφή και συστρατεύονται με το ΕΑΜ, παραμένοντας μέχρι τέλους με αυτή την πλευρά, πράγμα που στη συνέχεια πλήρωσε ακριβά), για κείνες τις μεγάλες μέρες χρησιμοποιεί φράσεις όπως “Ανάσταση”, “αχός μεγάλος”, “σηκώνετ’ όλη η γης με τους αποθαμένους”, “χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια”, και καλεί “πριν έβγει ο ήλιος να ‘μαστε έτοιμοι τη νέα να δούμε μέρα”…

Αυτή η επαναστατική κατάσταση δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά ήρθε ως αποτέλεσμα και κορύφωση της μακράς πορείας της ΕΑΜικής αντίστασης, που είχε θεμέλιο γερό την επίμονη δράση των κομμουνιστών του Μεσοπολέμου και τη μετέπειτα, στις αρχές της Κατοχής, απόφασή τους να δράσουν επαναστατικά, όταν ακόμα, “όλα τα σκιαζ’ η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”, όταν ο Άξονας φάνταζε αήττητος,όταν η αστική ηγεσία (βασιλιάς, κυβέρνηση, κράτος, κόμματα και πολιτικοί) κρατούσαν στάση που, έκτοτε, έχει την ελληνική αστική τάξη,τελεσίδικα, καρφωμένη στον πάσσαλο της ατίμωσης:

– Άλλοι έμειναν στη χώρα και συνεργάστηκαν με τον κατακτητή συγκροτώντας κυβερνήσεις και προδοτικά “Τάγματα Ασφαλείας”,

– Άλλοι “την κοπάνησαν” για το εξωτερικό, μαζί με τις υπηρέτριές τους και τις νταντάδες των παιδιών τους, παίρνοντας μαζί τους και τα κρατικά αποθέματα χρυσού, και από κει δεν έβλεπαν την ώρα να επιστρέψουν για να ξανακαθίσουν στο σβέρκο του κοσμάκη,

– Κι άλλοι “λούφαξαν” μέχρι να δουν “κατά πού θα γείρει η πλάστιγγα”,

με κοινή έγνοια όλων τους, γερμανόφιλων ή αγγλόφιλων, βασιλοφρόνων ή βενιζελικών, τα συμφέροντα και τα σεντούκια των καπιταλιστών, των παλιότερων τζακιών, αλλά και των πιο φρέσκων, των “επί Κατοχής πλουτισάντων”, και με κοινό γνώρισμα όλων τους την εχθρότητα κατά του λαού που, βλέπεις… χωρίς την άδειά τους, οργάνωνε την αντίστασή του και φυσικά, κατά του ΚΚΕ, που έμπαινε επικεφαλής.

Πολύ μεγάλα κατορθώματα κατάφεραν, τότε, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ μαζί με το λαό μας:

Πρώτον, έφτιαξαν τον ΕΛΑΣ, στρατό αντάρτικο, στρατιωτικό κέντρο ξεχωριστό, με δική του διάρθρωση, λειτουργία και πειθαρχία, όχι σαν τον προπολεμικό αστικό στρατό με τους καταπιεστικούς του μηχανισμούς και με την αντιλαϊκή αντικομμουνιστική του συμπεριφορά και δράση.

Δεύτερον, την απελευθέρωση μεγάλων σε έκταση περιοχών της χώρας και τη δημιουργία της Ελεύθερης Ελλάδας.

Τρίτον, την κοινωνική οργάνωση αυτών των περιοχών, με θεσμούς καινούργιους βγαλμένους από το λαό (δικαιοσύνης, τοπικής διοίκησης και εκπαίδευσης), οργάνωση που την περιφρουρούσε ο εξοπλισμένος λαός. Οργάνωση που θα μπορούσε να οδηγήσει και να τροφοδοτήσει τη μεγάλη και πλήρη κοινωνική σύγκρουση για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Και τέταρτον, τη συγκρότηση της ΠΕΕΑ, της θρυλικής “κυβέρνησης του βουνού”, ως αποκορύφωμα της προηγούμενης δραστηριότητας, που η συγκρότησή της έγινε εδώ στις Κορυσχάδες, της γειτονικής Ευρυτανίας.

Πράγματι, το Κόμμα μας στάθηκε ο νους, ο οργανωτής, ο καθοδηγητής και ο κύριος αιμοδότης ενός μεγαλειώδους κινήματος και πρωταγωνίστησε σε μία ορμητική είσοδο πλατιών εργατικών λαϊκών στρωμάτων στο ιστορικό προσκήνιο. Μάλιστα, τα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος, όλα μαζί παρμένα, δύσκολα κανείς τα ’βρισκε στα κινήματα άλλων κατεχόμενων χωρών. Όλα συνηγορούν στο ότι εμείς τότε ήμασταν που βρεθήκαμε “στη σωστή πλευρά της ιστορίας” (και όχι βέβαια ο αστικός κόσμος, ούτε ο δωσίλογος, ούτε και ο φιλοαγγλικός “δημοκρατικός”). Πήραμε τότε μία μεγάλη πρωτοβουλία, χάρη στην οποία όχι μόνον υπηρετήσαμε την αντιφασιστική απελευθερωτική πάλη, αλλά και επειδή τότε φάνηκε το ποιόν και το πραγματικό πρόσωπο της κάθε δύναμης, συσπειρώσαμε γύρω μας τη λαϊκή πλειοψηφία, έτσι που το σύστημα της εκμετάλλευσης πέρασε μεγάλη λαχτάρα και, ακόμη και σήμερα, “το φυσάνε και δεν κρυώνει” που “τους ξέφυγε η κατάσταση” και κινδύνευσε σοβαρά η εξουσία τους. Εξ’ ου και η λύσσα των Πρετεντέρηδων για το απελευθερωτικό – επαναστατικό ’44.

Όμως δυστυχώς τότε δεν έγινε κατορθωτή η ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών, με τις γνωστές συνέπειες για το λαό μας και πρώτα απ’ όλα για την πρωτοπορία του, για να επαληθευτεί, με τρόπο πικρό, ότι για να νικήσεις θέλει επαναστατικό πρόγραμμα και σχέδιο, δεν αρκούν οι θυσίες, η πάλη είναι σκληρή και αδυσώπητη, ακριβώς γιατί αφορά κοινωνικά συμφέροντα, χρειάζεται να ’χεις και “την τόλμη να νικήσεις” και αυτό το στερήθηκε ο λαός μας τότε, παρά τα διδάγματα της θετικής πείρας του Λένιν και των μπολσεβίκων του.

Υπήρξε καταστροφική και θανάσιμη η επιλογή της συμμετοχής στην κυβέρνηση “Εθνικής Ενότητας” από κοινού με τ’ αστικά κόμματα, που σε εκείνες τις κρίσιμες συνθήκες λειτούργησε ως σανίδα σωτηρίας του αστικού καθεστώτος και των πραιτοριανών του, ως σωσίβιο του σάπιου κόσμου που βούλιαζε και είχε καταστεί, εξαιτίας του ίδιου του βίου και της πολιτείας του, ανυπόληπτος στα μάτια του λαού. Ο ίδιος ο Γεώργιος Παπανδρέου, γνωστός διώκτης του ΚΚΕ και του ΕΑΜ και τότε πρωθυπουργός, έγραψε λίγα χρόνια αργότερα ωμά και κυνικά: “Μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την κυβέρνησίν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος”.

Για την τότε στάση του Κόμματος κυρίως βάρυνε η τότε στρατηγική του, αλλά και αυτή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η αποσύνδεση της αντιφασιστικής και εθνικοαπελευθερωτικής πάλης από αυτήν για τον τελικό σκοπό, το Σοσιαλισμό.

Συνηγορεί σ’ αυτά η στάση της αντίπαλης, αστικής πλευράς και των διεθνών συμμάχων της: επειδή έπρεπε να βάλουν “τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι” στο λαό, που τόλμησε να σκεφτεί πώς μπορεί να φέρει “ανάποδα τον ντουνιά” (αδράχνοντας μάλιστα και ντουφέκι), και παρά το γεγονός ότι το ΚΚΕ ΔΕΝ είχε σαφή στόχο και σχέδιο για την εξουσία, αποφάσισαν και προχώρησαν αταλάντευτα στην πιο αιματηρή καταστολή, με στόχο τη μεταπολεμική σταθεροποίηση της διασαλευθείσας καπιταλιστικής εξουσίας, και γι’ αυτό συνεργάστηκαν όλοι τους, μη διστάζοντας μπροστά σε κανένα έγκλημα. Επέμειναν, αποφασιστικά, στον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και στη συνέχεια οργάνωσαν πρωτοφανές τρομοκρατικό όργιο για να ανατρέψουν τον, κατά την Κατοχή, διαμορφωμένο συσχετισμό.

Το Κόμμα μας, αυτή την τριακονταετία μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, χωρίς ούτε στιγμή να ξεκοπεί από το λαό και την καθημερινή πάλη, μελέτησε σοβαρά την Ιστορία του, διαμόρφωσε τη σύγχρονη αντίληψή του για το σοσιαλισμό και διαθέτει νέο επαναστατικό πρόγραμμα, βασισμένο στις σύγχρονες κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις, απαλλαγμένο από προηγούμενα βαρίδια. Και οι ηττημένοι στρατοί γίνονται ανίκητοι, όταν διδάσκονται από τις ήττες τους, έτσι λέει η ιστορική πείρα.

Εργαζόμαστε για να φτιάξουμε ένα δυνατό κόμμα, νου, καρδιά, οργανωτή της εργατικής λαϊκής πάλης για το Σοσιαλισμό, στις σύγχρονες συνθήκες, να γίνεται πιο διακριτός ο ρόλος του ΚΚΕ ως οργανωμένης πρωτοπορίας και φορέα νέων ιδεών, για νέα βήματα στην οργάνωση του εργατικού λαϊκού παράγοντα, στο συντονισμό τους, στη μεταξύ τους αλληλεγγύη, στην κοινωνική συμμαχία, στην ανάπτυξη της πάλης σε κατεύθυνση αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή.

Έχουμε βαθιά πίστη στη λαϊκή δύναμη, αποτελεί γνώρισμά μας που μας συνόδευε ακόμη και στα χειρότερα του συσχετισμού δυνάμεων, και είμαστε βέβαιοι ότι η συνάντηση των ιδεών μας με όλους όσοι θετικά προβληματίζονται και παλεύουν για το δίκιο τους, θα φέρει ένα νέο, πολύ μεγάλο εργατικό λαϊκό κίνημα και, μαζί του, ένα σύγχρονο, μεγάλο ηρωισμό, ακόμη πιο συγκλονιστικό και πιο αποτελεσματικό από τους παλιότερους.

Σε αυτόν το δρόμο που το ΚΚΕ προτείνει, βαδίζοντας, μπορούν να πείθονται όλο και πιο πολλοί ότι τα μεγάλα προβλήματα του λαού και της χώρας, οι προκλήσεις και τα ζητήματα της εποχής δεν αντιμετωπίζονται φιλολαϊκά από καμιά αστική κυβέρνηση, ποτέ δεν έγινε δυνατόν να ταιριάξουν η φωτιά με το νερό, τα κέρδη του κεφαλαίου και τα δικαιώματα του λαού, το ένα αναιρεί το άλλο, οι αστικές κυβερνήσεις ήταν είναι και θα είναι “εθνικές επιτροπές των καπιταλιστών”, εκεί οφείλεται αυτό που βλέπουμε σ’ όλη την Ευρώπη και σ’ όλη τη γη, δηλαδή η ολομέτωπη επίθεση κατά των λαών εκ μέρους όλων των κυβερνήσεων, νεοφιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατικών ή όπως αλλιώς αυτονομάζονται. Και εδώ, στην Ελλάδα, στην αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης της ΝΔ, βάζουν διαρκώς πλάτη και την ξελασπώνουν οι σοσιαλδημοκράτες όλων των αποχρώσεων.

Σε αυτόν το δρόμο βαδίζοντας, θα βλέπουν όλο και περισσότεροι ως μεγάλο βαρίδι για το λαό τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, το επικίνδυνο της βαθιάς εμπλοκής της χώρας στις βρωμοδουλειές τους ανά την υφήλιο. Το θανάσιμο της αυταπάτης, ότι δήθεν οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί μπορούν να βελτιωθούν και να μπουν “στον ίσιο δρόμο”, θα βλέπουν την ανάγκη να σπάσουμε αυτές τις αλυσίδες, να δυναμώσει μία γερή μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση, με ένα ισχυρό, πανίσχυρο ΚΚΕ, να φουντώσει το ρεύμα που αμφισβητεί την “καρδιά” της αντιλαϊκής πολιτικής, μέχρι να δοθεί οριστικό τέλος στο φαύλο κύκλο “εκμετάλλευση – αδικία – φτώχεια – πόλεμοι”, να γίνει ο λαός ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει και να πάρει όλα τα κλειδιά στα χέρια του.

Είναι πολύ ελπιδοφόρα πράγματα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο χρόνο/δίχρονο, η άνοδος των εργατικών και αγροτικών αγώνων (όπως η πρόσφατη μεγάλη απεργία που δείχνει το δρόμο, όπως ο μεγάλος αγώνας της ΛΑΡΚΟ, εδώ, στην περιοχή σας), η βελτίωση των συσχετισμών στα πανεπιστήμια και σε μεγάλα εργατοϋπαλληλικά συνδικάτα, η ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ (όπως έδειξε και η πρόσφατη πανελλαδική του σύσκεψη), η συνεχής, σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις εκλογική άνοδος του ΚΚΕ. Δεν είναι αυτά τυχαία και συγκυριακά γεγονότα, έγιναν κατορθωτά με κόπο, με συνδυασμένη προσπάθεια πολλών, όχι μόνο των οργανώσεων του Κόμματος, αλλά και του περιγύρου μας, των οπαδών, τον φίλων και τον συμπορευομένων μαζί μας, εδράζονται στην ορθότητα της πολιτικής μας γραμμής, που έχει συλλογικά εκπονηθεί, έχοντας πάρει πολύ σοβαρά υπ’ όψιν την παλιότερη πείρα, τη θετική, αλλά και την αρνητική (“παθοί και μαθοί” , όπως έγραφε και ο μπαρμπα-Κώστας ο Βάρναλης).

Δουλεύουμε με το βλέμμα μπροστά, παρεμβαίνουμε σε έναν κυκεώνα δύσκολων και σύνθετων εξελίξεων διεθνών και εσωτερικών, πού είναι “φωτιά”, με ενεργούς πολέμους και μ’ άλλα ηφαίστεια στη γειτονιά μας και σ’ όλο τον πλανήτη να βράζουν, με τα ιμπεριαλιστικά μπλοκ να φτιάχνουν πολεμικούς προϋπολογισμούς και τις οικονομίες τους να μετατρέπονται σε πολεμικές. Αυτά “πάνε πακέτο” με τη δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών και την καταστολή όσων σηκώνουν κεφάλι και διεκδικούν. Καλούμε σε σοβαρό αγώνα το λαό “για να τα βρουν σκούρα” όσοι επιβουλεύονται τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας και το μέλλον των παιδιών της, είναι μεγάλη δουλειά αυτή και χρειάζονται πολλά χέρια. Επισημαίνουμε, ιδιαίτερα, τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, την κλιμάκωσή τους με σοβαρούς κινδύνους γενίκευσης, τη μονιμοποίηση των εστιών έντασης και τη δημιουργία νέων, και τη βαθιά εμπλοκή της χώρας μας, και καλούμε την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία σ’ ετοιμότητα κι επαγρύπνηση, έτσι ώστε να ανταποκριθούμε στις απαιτητικές συνθήκες που έχουμε μπροστά μας. Τώρα, με τις καταιγιστικές εξελίξεις στη σύγκρουση ΝΑΤΟ-Ρωσίας, την αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία και την ενεργοποίηση του άρθρου 5, ορθώνουμε ανάστημα στην ελληνική εμπλοκή και την αναβάθμιση των βάσεων-ορμητηρίων του πολέμου. Ακόμη απαιτούμε τερματισμό της ισραηλινής κατοχής, της ελληνικής εμπλοκής στο πλευρό του κράτους δολοφόνου και ενιαία ανεξάρτητη Παλαιστίνη.

Το ΚΚΕ απέναντι στα αστικά κόμματα είναι όπως η μέρα με τη νύχτα, και δεν πρέπει κανείς λαϊκός άνθρωπος να ξεγελαστεί με την εξελισσόμενη επιχείρηση αναπαλαίωσής τους, που πάει να φτιάξει εφεδρείες αστικές για τη δύσκολη συνέχεια και να καθηλώσει το λαϊκό αγώνα, να χάνεται πολύτιμος χρόνος παρακολουθώντας τις εξελίξεις στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι αυτοί είναι με το κεφάλαιο κι όχι με τους εργάτες, δεν πρέπει να πιάσει η δήθεν κόντρα ΠΑΣΟΚ – κυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ δεν θίγει τίποτα απ’ τα ιερά και τα όσια του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και του συστήματος κι έχει πλούσια ιστορία αντιλαϊκών πράξεων και ενεργειών, και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση. Ούτε κι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να βγει απ’ την ανυποληψία ρίχνοντάς τα όλα στον Κασσελάκη, είναι συνένοχα και τα υπόλοιπα τμήματά τους και παραφυάδες τους, μαζί στήριξαν και στηρίζουν το ΝΑΤΟ, την τρόικα και το κεφάλαιο, ο λαός πρέπει να  επιστρατεύσει πείρα και μνήμη για όλη τη σύγχρονη αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία, παλιά και νέα.

Δεσμευόμαστε ως Κόμμα να είμαστε και να δρούμε ως πραγματική πολιτική πρωτοπορία σε όλα και παντού, στην οργάνωση της πάλης του λαού για όλα όσα τον αφορούν, με πλατιά δουλειά στο κίνημα που να στηρίζεται στην οργάνωση και συμμετοχή των εργατοϋπαλλήλων (με μέτωπο στο ρεφορμισμό και τους εργατοπατέρες), με κομματική παρέμβαση και δράση που να αγκαλιάζει και να εντάσσει κόσμο πολύ ευρύτερο της επιρροής μας, χωρίς παραίτηση απ’ το Πρόγραμμά μας, απ’ την προβολή της υπεροχής των ιδεών μας και της Ιστορίας μας.

Το ΚΚΕ προοδεύει, αξιοποιεί την πλούσια πείρα που συγκεντρώνεται, γίνεται ολοένα και πιο ικανό στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, το κράτος τους και τις διεθνείς τους συμμαχίες, αλλά και με τον οπορτουνισμό, αναβαθμίζει το ρόλο του στην οργάνωση της εργατικής λαϊκής πάλης, με αντιστοίχιση όλης της δουλειάς του προς το Πρόγραμμά του, για την ανατροπή του καπιταλισμού και το Σοσιαλισμό.

Μ’ όλα αυτά, θεωρούμε ότι τιμάμε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο και τους μάρτυρές μας και τις μεγάλες παρακαταθήκες που μας άφησαν. Και αν θέλετε, οι ήρωές μας ζουν και είναι ανάμεσά μας, γιατί ζει και αναπτύσσεται και το κίνημα που τους ανέθρεψε και τους διαπαιδαγώγησε».