Με επιτυχία πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις του Παραρτήματος Περιστερίου της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ σε συνεργασία με τις Οργανώσεις Περιστερίου του ΚΚΕ για τα 80 χρόνια από το Μπλόκο Περιστερίου (6 Ιούλη 1944).
Στις 6 Ιούλη 2024 πραγματοποιήθηκε κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του Μπλόκου. Σύντομη ενημέρωση για το χρονικό του Μπλόκου έγινε από τον αντιπρόεδρο του Παραρτήματος Περιστερίου της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Κώστα Κανδηλιώτη.
Στις 12 Ιούλη 2024 ακολούθησε η κεντρική εκδήλωση στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης Περιστερίου. Η εκδήλωση ξεκίνησε με χαιρετισμό από τον πρόεδρο του Παραρτήματος Περιστερίου της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Ηλία Χαϊντούτη, ενώ την κεντρική ομιλία έκανε η Βιβή Δάγκα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος.
Ακολούθησε μουσικοθεατρική παράσταση με αφήγηση, προβολή βίντεο και φωτογραφικού υλικού και ζωντανή μουσική, στην οποία συνέβαλαν οι Μιχάλης Λεγάκης, Ιωάννα Σωτηροπούλου, Γιάννης Παπαδημητρακόπουλος, Μαρία Στρούπα, Κωνσταντίνα Κατσιάρη, και οι τραγουδιστές και μουσικοί Βίκυ Λάζαρου, Αποστόλης Φράγκος, Σοφία Πεντερίδου, Ειρήνη Γιάμαλη, Γιάννης Αναγνώστου, Ηλέκτρα Τεμπονέρα και Μπάμπης Λομποτέσης.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν αντιπροσωπεία της Κεντρικής Διοίκησης της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ με επικεφαλής την πρόεδρο Τούλα Μητσέα, τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ Γ. Σιδέρης και Στ. Λουκάς, ο Νότης Μαριάς και πλήθος Περιστεριωτών/-ισσών.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία της Βιβής Δάγκα:
«Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,
Η σημερινή μας εκδήλωση, με αφορμή τη συμπλήρωση των 80 χρόνων από το μπλόκο στο Περιστέρι στις 6 Ιούλη του 1944, υπερβαίνει την υποχρέωσή μας να τιμάμε κάθε χρόνο τον λαϊκό ηρωισμό των 180 αγωνιστών που στάλθηκαν στο Γουδί και στο Χαϊδάρι, πολλοί στα κάτεργα της Γερμανίας.
Ξεπερνάει το δέος που μας προκαλεί η αλύγιστη στάση της ΕΠΟΝίτισσας Άννας Παρλιάρου απέναντι στους ναζί κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Παρά τα φριχτά βασανιστήρια, στάθηκε αγέρωχη και αρνήθηκε να καταδώσει τους συντρόφους της. Ήταν μια από τις χιλιάδες μαχήτριες της ζωής, που έδρασε ανυπότακτα και ανυποχώρητα και τελικά θυσιάστηκε για να “θριαμβεύσει η ζωή”, σε μια κοινωνία χωρίς αδικία και εκμετάλλευση, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Ήταν ανάμεσα σε εκείνες τις αγωνίστριες που τα τελευταία λόγια τους στους αγαπημένους τους έδειχναν τη μεγάλη ψυχική και πνευματική δύναμη. Συνδύαζαν το βαθύ συναίσθημα με την αφοσίωση στο σκοπό της πάλης: “Γίνηκα ξέρεις μελλοθάνατη. Χωρίς θυσίες τίποτα μεγάλο δε γίνεται…” ήταν τα δικά τους λόγια.
Πώς φτάνει τελικά κανείς, όμως, “να δώσει χαμόγελο απέναντι στην κάννη”; Η ίδια η ζωή σε συγκεκριμένες συνθήκες φτιάχνει πιο μαζικά ηρωίδες και ήρωες. Αναγκάζει γυναίκες, άνδρες, ακόμη και παιδιά, ν’ αψηφήσουν τις κακουχίες, το θάνατο. Τέτοιες στιγμές συναντάμε στις γυναίκες, στους άνδρες, ακόμη και στα παιδιά της Παλαιστίνης, απέναντι στη γενοκτονία του λαού από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ με τις πλάτες ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Τέτοιες στιγμές, που μας εμπνέουν 80 χρόνια μετά, δημιούργησε ο γίγαντας λαός στη χώρα μας στις συνθήκες της τριπλής κατοχής την περίοδο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Στο μαζικό λαϊκό ηρωισμό είχε πρωτοπόρο ρόλο το ΚΚΕ, παρά το γεγονός ότι ήταν βαριά πληγωμένο από τις διώξεις της μεταξικής δικτατορίας. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση και δράση της Εθνικής Αλληλεγγύης, του Εργατικού ΕΑΜ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΕΛΑΝ, της ΕΠΟΝ, της ΟΠΛΑ και άλλων οργανώσεων. Τελικά, οι συνθήκες είναι αυτές που μπορούν να μετατρέψουν την ήρεμη καθημερινότητα σε ένα ξεφάντωμα της λεβεντιάς, που ο ηρωισμός γίνεται κάτι το απλό, το φυσικό, σαν την ανάσα.
Για αυτές τις στιγμές χρειάζεται προετοιμασία, οργανωμένος αγώνας που να στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο: το κεφάλαιο, την εξουσία του και τους μηχανισμούς της, τις ιμπεριαλιστικές τους συμμαχίες. Χρειάζεται πρόβλεψη, να στηρίζεται στη μετατροπή του απελευθερωτικού αγώνα σε οργανωμένη εξέγερση για την επαναστατική ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που έχει στο DNA του την εκμετάλλευση, τον πόνο και την καταστροφή του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Αυτό είναι ένα από τα κρίσιμα συμπεράσματα της ιστορίας του Κόμματός μας, του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος κατά τη διάρκεια και μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και το Κόμμα μας έκανε μια τιτάνια προσπάθεια για να αντλήσει διδάγματα από τη θετική και αρνητική πείρα της ιστορίας του επαναστατικού εργατικού κινήματος.
Η σχέση του ΚΚΕ με την Ιστορία του, που δεν είναι βιωματική, βιογραφική. Αποτελεί δύναμη για να αναπτύσσουμε την ιδεολογία μας, ενσωματώνοντας τα συμπεράσματα της κοινωνικής εξέλιξης, της ταξικής πάλης. Είναι όπλο στα χέρια των κομμουνιστών και κομμουνιστριών, των αγωνιστών και αγωνιστριών στις σύγχρονες συνθήκες που τα σύννεφα κλιμάκωσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία και στη Μ. Ανατολή όλο και πυκνώνουν.
Γιατί δεν καταδικάζουμε απλά τη φρίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αλλά παλεύουμε ενάντια στο σύστημα που έχει ως “ζωογόνα δύναμη” τους ανταγωνισμούς για τη διασφάλιση του μέγιστου καπιταλιστικού κέρδους και οδηγεί νομοτελειακά στην ένταση των πολέμων και των συγκρούσεων. Γιατί αξιοποιούμε την πλούσια ιστορική πείρα που αποδεικνύει ότι οι λαοί μπορούν να ζήσουν αδελφωμένοι, αναπτύσσοντας σχέσεις αμοιβαίου οφέλους σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα καπιταλιστικά δεσμά, τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική.
Αυτή η συζήτηση είναι κρίσιμο να δυναμώσει ακόμη περισσότερο το επόμενο διάστημα. Ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο έχει φουντώσει η “πολεμική” προετοιμασία στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη.
Γιατί, όμως, έχουμε αυτή την κλιμάκωση;
Πρώτα από όλα γιατί οξύνεται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στον άξονα ΝΑΤΟ-ΕΕ και στον υπό διαμόρφωση άξονα με ηγετικές δυνάμεις την Κίνα και τη Ρωσία. Αυτός ο ανταγωνισμός αφορά και στον εμπορικό και τεχνολογικό τομέα, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Περιλαμβάνει μέχρι και το διάστημα.
Όμως, υπάρχει και μια βαθύτερη αιτία: Η ωρολογιακή βόμβα πάνω στην οποία κάθεται η διεθνής καπιταλιστική οικονομία. Η οικονομία της ΕΕ βρίσκεται στην ουσία σε φάση ύφεσης. Τα επιτελεία των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ επεξεργάστηκαν “ειρηνικές λύσεις” που αποδείχτηκαν προσωρινές. Απλά μεταθέτουν και διογκώνουν την εκδήλωση της κρίσης. Έτσι, στρέφονται σε μεγαλύτερο βαθμό στην πολεμική οικονομία. Γιατί τους προσφέρει μια άμεση κερδοφόρα διέξοδο με τις νέες παραγγελίες στην πολεμική βιομηχανία. Παραγγελίες που στηρίζονται από τα ευρωπαϊκά ταμεία και τους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών, ματώνοντας τους λαούς.
Όταν, λοιπόν, συγκλονιζόμαστε βλέποντας τα παιδιά της Παλαιστίνης να θάβονται ζωντανά στα ερείπια των ισραηλινών βομβαρδισμών… Οι επιχειρηματικό όμιλοι βλέπουν τις τιμές των μετοχών τους να αυξάνονται στα ταμπλό των διεθνών χρηματιστηρίων.
Και στη διάπραξη αυτού του εγκλήματος διαρκείας σε βάρος των λαών έχουν ευθύνη όλα τα κόμματα του συστήματος στην Ελλάδα, είτε ως κυβερνήσεις είτε ως αντιπολίτευση. ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-Νέα Αριστερά-Βελόπουλος και άλλοι.
Η όλο και βαθύτερη εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο δεν έγινε σε μια μέρα. Υλοποιήθηκε από όλες τις κυβερνήσεις:
- Με τη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα απέραντο ΑμερικανοΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο
- Με τη στρατηγική συνεργασία με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, την αποστολή πυραύλων και τη στρατιωτική συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία.
Και βέβαια η κυβέρνηση της ΝΔ απογειώνει την εμπλοκή με την πρόσφατη συμμετοχή της στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ και τις υπογραφές που έβαλε.
Κόντρα σε αυτά τα επικίνδυνα σχέδια οι λαοί έχουν αποδείξει ότι μπορούν να αφήσουν το δικό τους γερό αποτύπωμα.
- Το απέδειξαν οι ναυτεργάτες στο λιμάνι του Πειραιά, που με τη δυναμική τους κινητοποίηση απέτρεψαν την άφιξη πλοίου που μετέφερε πολεμικό υλικό με προορισμό το Ισραήλ.
- Το επιβεβαιώνουν καθημερινά ο λαός και η νεολαία της χώρας μας και αλλού, που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό.
Για αυτό χρειάζεται να δυναμώσει ο αγώνας του λαού μας για την απεμπλοκή της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και σχεδιασμούς, την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, με την εργατική τάξη, τις λαϊκές δυνάμεις στο τιμόνι της εξουσίας.
Όλες οι παραπάνω εξελίξεις δημιουργούν προβληματισμούς και ανακατατάξεις ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, αλλά κι έντονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου της κάθε χώρας. Οξύνονται οι αντιπαραθέσεις για το ποιος όμιλος, ποιας χώρας, θα πάρει επιδοτήσεις, ποιος κλάδος της οικονομίας θα ενισχυθεί περισσότερο από άλλους και άλλα. Αυτές οι αντιπαραθέσεις εκφράζονται και στο ποιες πολιτικές δυνάμεις στηρίζονται περισσότερο ή λιγότερο από συγκεκριμένα επιχειρηματικά ή ιμπεριαλιστικά κέντρα. Βασικό κριτήριο είναι το πώς θα διασφαλίζονται τα συνολικά συμφέροντα της αστικής τάξης κάθε χώρας, αλλά και πώς θα μπορεί το σύστημα να παίρνει ανάσες από τη διαμόρφωση εναλλακτικών πόλων διακυβέρνησης. Για να μπορεί να εγκλωβίζει τη λαϊκή δυσαρέσκεια “εντός των τειχών” του καπιταλιστικού συστήματος.
Οι διεργασίες, λοιπόν, που υπάρχουν στο αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, η συζήτηση για το λεγόμενο “ακροδεξιό” πόλο, δεν γίνονται σε κοινωνικό κενό. Πολέμου παρόντος… κάθε συστημικός επιστρατεύεται! Και η βαθιά αντίδραση του αστικού πολιτικού συστήματος κάνει το βαθύ σκοτάδι των λεγόμενων ακροδεξιών δυνάμεων να φαίνεται ως δήθεν “αντισυστημικό”. Ενώ είναι τα καλύτερα παιδιά του συστήματος.
Ο καλύτερος χορηγός τους είναι οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας σε Ελλάδα και Ευρώπη, μαζί με τα φιλελεύθερα κόμματα, που προωθούν την αντιλαϊκή πολιτική των κατευθύνσεων της ΕΕ, των ματωμένων πλεονασμάτων και των προαπαιτούμενων του Ταμείου Ανάκαμψης, που συνθλίβει τα δικαιώματα των εργαζομένων. Στόχευσή τους είναι να δημιουργηθούν τα γνωστά εκβιαστικά διλήμματα “ακροδεξιάς – προοδευτικών δυνάμεων”. Για να θάβουν ότι στον πυρήνα της πολιτικής και των δύο βρίσκεται η προώθηση των συμφερόντων αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Επομένως, τίποτα το ελπιδοφόρο δεν μπορούν να φέρουν οι ξαναζεσταμένες “σούπες” των “μετώπων” τέτοιων δυνάμεων, δήθεν για την αναχαίτιση της ακροδεξιάς, σαν αυτές που βλέπουμε στη Γαλλία. Μια επανάληψη του ίδιου έργου έχουμε με τους πρωταγωνιστές των αντιλαϊκών κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων, που έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του γαλλικού λαού με όποιο κυβερνητικό σχήμα κι αν υπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, π.χ. Ολάντ.
Αυτά τα μέτωπα, λοιπόν, είναι ο δρόμος που εγγυάται τη γιγάντωση της ακροδεξιάς και του συστήματος, ένα νέο φαύλο κύκλο απογοητεύσεων και συντηρητικοποίησης. Άλλωστε η ιστορική πείρα των Λαϊκών Μετώπων την περίοδο πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο διδάσκει.
Τόσο στην περίπτωση της Γαλλίας, όσο και της Ισπανίας, η συγκρότηση του αντιφασιστικού μετώπου δεν κατόρθωσε να ανακόψει την πορεία των φασιστών προς την εξουσία.
Η συγκεκριμένη έκβαση δεν ήταν αποτέλεσμα ορισμένων κακών χειρισμών των ΚΚ ή λάθος διαχείρισης των αστών πολιτικών. Υπήρχαν βαθύτερες αδυναμίες.
Πρώτον: Οι κυβερνήσεις των Λαϊκών Μετώπων της Γαλλίας και της Ισπανίας, που δεν είχαν στόχο την ανατροπή της αστικής εξουσίας, διατήρησαν την ταξική εκμετάλλευση και την ιμπεριαλιστική πολιτική της εκμεταλλεύτριας τάξης.
Δεύτερον: Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις των Λαϊκών Μετώπων φοβόντουσαν περισσότερο το εργατικό-λαϊκό κίνημα παρά τις φιλοφασιστικές, αστικές πολιτικές δυνάμεις. Άλλωστε δεν διαχωρίζονταν με σινικά τείχη από αυτές. Έτσι, αφόπλιζαν το εργατικό-λαϊκό κίνημα, γιατί τρόμαζαν από τη ριζοσπαστικοποίησή του, ενώ ανέχονταν τη δράση των φιλοφασιστικών δυνάμεων.
Τρίτον: Στο πλαίσιο των Λαϊκών Μετώπων, τα ΚΚ προσέφεραν πρωτοφανείς θυσίες για την αντιμετώπιση του φασισμού και τελικά βρέθηκαν προδομένα από τις σύμμαχες δήθεν “αντιφασιστικές” δυνάμεις.
Τέταρτο και βασικό: Η πορεία των ιστορικών γεγονότων απέδειξε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αποτελεσματική αντιμετώπιση του φασισμού, αν δεν συνδυάζεται με την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας.
Οι συγκλονιστικές στιγμές από την πάλη του Περιστεριώτικου λαού ενάντια στην τριπλή κατοχή, των απαράμιλλων δειγμάτων ηρωισμού όσων άνηκαν στο 4ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, και μετέπειτα την περίοδο του Δεκέμβρη του ‘44, αναδεικνύουν και κάτι ακόμη.
Είχε προηγηθεί η ασίγαστη προσπάθεια των κομμουνιστών και κομμουνιστριών μέσα στα εργοστάσια της περιοχής, όπως στο Κλωστοϋφαντουργείο του Θωμά Λαναρά και στο λιγνιτωρυχείο στον Αη Βασίλη.
Είναι πολύ πλούσια τα συμπεράσματα από τη σωτήρια δράση του Κόμματος, του ΕΑΜ και στις γειτονιές του Περιστερίου. Ανάμεσα στα άλλα ήταν:
- η οργάνωση της πάλης για βελτίωση των συνθηκών δουλειάς και ζωής εργατριών κι εργατών,
- η οργάνωση της αντίστασης στην επιστράτευση για καταναγκαστική εργασία στη Γερμανία κατά τον πόλεμο,
- η οργάνωση της επιβίωσης από την πείνα.
Πάνω σε αυτό το γόνιμο έδαφος της δράσης του Κόμματος, του ΕΑΜ έγινε κατορθωτό αρκετοί αγωνιστές να κρυφτούν στο λιγνιτωρυχείο του Αγίου Βασιλείου, ξεφεύγοντας από το Μπλόκο. Στηρίχτηκαν στην αντίστοιχη προετοιμασία της ομάδας του Εργατικού ΕΑΜ και στους δεσμούς που είχαν με τους εργάτες και τις εργάτριες της περιοχής.
Φωτίζει, όμως, και σήμερα την ανάγκη ως Κόμμα τους δεσμούς που έχουμε με εργατικό-λαϊκό κόσμο στις γειτονιές μας, στους χώρους δουλειάς, πάνω στους οποίους στηρίχθηκε και η νέα άνοδος του Κόμματος στις Ευρωεκλογές, να τους διευρύνουμε, να τους δυναμώσουμε. Γιατί αυτό το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής μπορεί και πρέπει να γίνει δύναμη ανατροπής.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,
Μικρά-μικρά κομματάκια της ιστορίας του λαού του Περιστερίου, συνολικά του ελληνικού λαού, φιλοξενούνται 17 χρόνια τώρα στο Μουσείο ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ στο Περιστέρι. Και δεν πρόκειται να παραιτηθούμε από την προσπάθεια υπεράσπισής του, παρά την προσπάθεια που γίνεται από τη Δημοτική Αρχή και άλλους πρόθυμους. Γιατί είναι ένας φάρος προβολής συγκλονιστικών στιγμών της ταξικής πάλης που εμπνέουν και σήμερα. Διδάσκουν ότι μέσα στο Κόμμα μας και τη νεολαία πολλαπλασιάζεται η δύναμη του καθενός και της καθεμιάς. Καλλιεργείται η αντοχή στις δυσκολίες, η δίψα για ιδεολογική-πολιτική μόρφωση και η πίστη στη δύναμη της εργατικής τάξης, του λαού.
Τελικά ο επαναστατικός μας αγώνας κάνει τη ζωή πλούσια και δημιουργική, βάζοντας τη δική του σφραγίδα στην ιστορική κοινωνική εξέλιξη, μέρος της οποίας είμαστε κι εμείς.
Όπως έλεγε μια από τις χιλιάδες γυναίκες που βρέθηκαν στις φυλακές Αβέρωφ στο γιο της:
“Καμιά φορά γιε μου μπορεί να σκεφτείς τί ήταν το πιο δύσκολο και πιο βαρύ;
Μη βιαστεί ν’ αποκριθείς.
Μπορεί να πεις το πιο δύσκολο θα ήτανε ο πόλεμος, η κατοχή
Μα όχι γιε μου, τον πόλεμο, την κατοχή τα παλέψαμε κι εμείς μαζί
Μπορεί πάλι να πεις το πιο δύσκολο θα ήτανε το απόσπασμα, οι διωγμοί.
Όχι γιε μου. Είναι χαμόγελο να δίνεις για το λαό σου τη ζωή.
Ρώτησα τον πατέρα σου, ρώτησα εμένα τη μάνα σου μπροστά στο θάνατο και μου αποκριθήκανε κι οι δύο.
Το πιο δύσκολο, το πιο βαρύ είναι να νικάς την απογοήτευση και και να ’ναι η ψυχή σου και ψυχή μαχητή!”
Τιμή και δόξα σε ΕΑΜ, ΕΛΑΣ ΕΠΟΝ, ΟΠΛΑ, ΔΣΕ.
Τιμή και δόξα ηρωικό, τιμημένο ΚΚΕ.
Αυτά τα δέντρα ρίζωσαν για τα καλά στο μέλλον, στην πάλη για τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία!»