Κορυφώθηκαν το Σάββατο 28 Σεπτέμβρη 2024 οι εκδηλώσεις του Παραρτήματος Κοκκινιάς της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και της Τομεακής Επιτροπής Πειραιά του ΚΚΕ και για τα 80 χρόνια από το Μπλόκο της Κοκκινιάς στις 17 Αυγούστου 1944.
Πλήθος κόσμου έδωσε το παρών στην κεντρική εκδήλωση και η κατάμεστη πλατεία της Μάντρας επιβεβαίωσε τρανταχτά ότι η Κοκκινιά της μνήμης και του αγώνα δεν ξεχνά. Είναι δεμένη με τους ηρωικούς αγώνες του λαού μας και την πρωτοπόρα δράση του ΚΚΕ.
Με την εκδήλωση αποδόθηκε έτσι φόρος τιμής αντάξιος στο φόρο αίματος που πλήρωσε η ανταρτομάνα Κοκκινιά στους ναζί και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Σε αυτές τις ηρωικές γειτονιές αντηχούν δυνατά τα συνθήματα και ανεμίζουν ασταμάτητα οι κόκκινες σημαίες.
Παράλληλα, με την μαζική του παρουσία, ο λαός της περιοχής, όλων των ηλικιών, έδωσε μαχητική απάντηση στη δράση των φασιστοειδών που το βράδυ της Παρασκευής που λέρωσαν τον ιερό χώρο της Μάντρας με εμετικά συνθήματα.
Στην εκδήλωση παρευρέθηκε η Διαμάντω Μανωλάκου, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος, όπως και πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ. Επίσης ο Στέλιος Μπενετάτος, περιφερειακός σύμβουλος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», αλλά και η Μάγδα Φύσσα. Επίσης, παρευρέθηκε και ο Δήμαρχος Νίκαιας, Κωνσταντίνος Μαραγκάκης. Νωρίτερα, πριν την έναρξη της εκδήλωσης, έγινε κατάθεση στεφάνων στην τιμητική πλάκα στην Μάντρα του Μπλόκου. Εκ μέρους του ΚΚΕ στεφάνι κατέθεσε ο Νίκος Αμπατιέλος μέλος της ΚΕ, Γραμματέας της ΤΕ Πειραιά και βουλευτής του Κόμματος. Από την ΚΝΕ στεφάνι κατέθεσε ο Ηρακλής Ευαγγελινός, Γραμματέας του ΤΣ Πειραιά της ΚΝΕ, ενώ εκ μέρους του Παραρτήματος Κοκκινιάς της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ στεφάνι κατέθεσε ο Γιάννης Παπαδόπουλος.
Ομιλία στην εκδήλωση έκανε ο Νίκος Αμπατιέλος και ακολούθησε καλλιτεχνικό πρόγραμμα σε επιμέλεια του Γιάννη Παπαζαχαριάκη με τραγουδιστές τους: Ασπασία Στρατηγού, Δημήτρη Κανέλλο και Κώστα Τριανταφυλλίδη.
Ρίγη συγκίνησης σκόρπισαν στίχοι όπως «Δεν το χωρεί η Αγιά Σοφιά, Παλιά και Νέα Κοκκινιά, Κλάψε κι εσύ τώρα ντουνιά».
Τους συγκεντρωμένους ξεσήκωσε επίσης το άκουσμα των στίχων του τραγουδιού «Ήρωες», και άλλα κομμάτια που τραγουδήθηκαν από όλους με μια φωνή και εν μέσω ρυθμικών χειροκροτήματων. Ιδιαίτερα φορτισμένη ήταν η στιγμή που ο Κώστας Τριανταφυλλίδης αφιέρωσε στη Μάγδα Φύσσα το «Μάνα μου και Παναγιά».
Μεγάλη ήταν η επισκεψιμότητα και στην έκθεση αφιερωμένη στα 80 χρόνια του Μπλόκου. Η έκθεση ήταν διαμορφωμένη σε ενότητες, οι οποίες εκτός από το χρονικό του Μπλόκου και τα γεγονότα της περιόδου στην Κοκκινιά και τον Πειραιά, καταπιάνονταν συνολικά με τα χρόνια της Κατοχής, την ΕΑΜική Αντίσταση έως την Απελευθέρωση και την ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη. Μέσα από φωτογραφίες, εφημερίδες, σκίτσα και άλλο υλικό, ξεδιπλώνονταν οι ηρωικές σελίδες που γράφτηκαν από τον λαό μας με μπροστάρη το ΚΚΕ. Στον ίδιο χώρο προβλήθηκε η ταινία «Το Μπλόκο», προκαλώντας συγκίνηση σε όσους την παρακολουθήσαν.
Ακολουθούν αποσπάσματα της ομιλίας του Νίκου Αμπατιέλου:
«Σε αυτό εδώ το σημείο, πριν από 80 χρόνια, ο λαός της Κοκκινιάς έγινε μάρτυρας ενός γεγονότος απίστευτης φρικαλεότητας, ενός στυγερού εγκλήματος του ναζισμού και του δοσιλογισμού.
Σε αυτό το σημείο εδώ, χτες το βράδυ, μέσα στο σκοτάδι όπως πάντα, φασίστες, σύγχρονοι απόγονοι των συνεργατών των Γερμανών, των ταγμάτων ασφαλείας, πιστά σκυλιά των αφεντικών τους, τόλμησαν να λερώσουν τους εξωτερικούς τοίχους της Μάντρας της Κοκκινιάς.
Τους το λέμε λοιπόν και από εδώ να το ακούσουν καλά, αυτοί και τα αφεντικά τους, και να το εμπεδώσουν…
Εδώ είναι Κοκκινιά! Φασίστες στις τρύπες σας!
Η ιστορία έχει γράψει και θα ξαναγράψει. Ο λαός, μαζί με τους κομμουνιστές, θα στείλει ξανά αυτούς στα λαγούμια τους και στον αγύριστο μια για πάντα το σύστημα που τους θρέφει.
Και η σημερινή μας συγκέντρωση εδώ είναι μία ακόμη απάντηση!
Εδώ στεκόμαστε και τιμάμε σήμερα το ματωμένο Μπλόκο της Κοκκινιάς, τους αγωνιστές που εκτελέστηκαν και διώχθηκαν.
Κυρίως όμως υπενθυμίζουμε την υπόσχεση που ακόμα κρατά από εκείνη την προκήρυξη που κυκλοφόρησε μετά το μπλόκο: “Ορκιζόμαστε να συνεχίσουμε με πιότερη ορμή το μισοτελειωμένο σας έργο”.
Αυτό τους ενοχλεί λοιπόν…
Έτσι και εμείς συνεχίζουμε μέχρι την πραγματική νίκη και τη δικαίωση των αγώνων του λαού μας.
(…) Στις 17 Αυγούστου του ’44, ο θρήνος σκέπασε όλη την Κοκκινιά.
Διαλεχτά παλικάρια του λαού μας, ήρωες, άντρες και γυναίκες, μέρος του ανθού της Κοκκινιώτικης εργατιάς και νεολαίας έπεσαν. Πάνω από 150 οι εκτελεσμένοι, περίπου 8.000 οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου και από εκεί περίπου 1.800 στάλθηκαν στα γερμανικά στρατόπεδα κατοχής. Δε χωρά εύκολα ο ανθρώπινος νους την έκταση του εγκλήματος, τέτοιο ήταν το μένος τους να πλήξουν την Κοκκινιά. Και αφορά όλη την Ιστορία τούτης της πόλης, από τη δημιουργία της από τους πρόσφυγες μετά την Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, τους εργατικούς αγώνες την περίοδο του μεσοπολέμου και την ανάπτυξη μαχητικής ηρωικής αντίστασης στην Κατοχή.
(…) Ποιον να πρωτοαναφέρεις;
Τον Αποστόλη Χατζηβασιλείου, γραμματέα της ΚΟΒ Κιλικιανών του ΚΚΕ, που παρά τους βασανισμούς εκείνος στάθηκε αλύγιστος και δεν πρόδωσε;
Τον Παναγιώτη Ασμάνη, που τον σκότωσε ο ίδιος ο προδότης Πλυτζανόπουλος;
Την Αθηνά Μαύρου, που της πρότειναν να φύγει για να γλιτώσει και εκείνη διάλεξε το θάνατο;
Την Διαμάντω Κουμπάκη, που λίγο πριν την εκτελέσουν έδινε κουράγιο στους συντρόφους της, στο λαό της Κοκκινιάς;
Αυτοί και πολλοί άλλοι έδωσαν τη ζωή τους ποτίζοντας το δέντρο των αγώνων του λαού μας.
Και με τη στάση τους πέρασαν στην αθανασία, πέρασαν στο πάνθεον των λαϊκών αγωνιστών!
Η ιστορία της ταξικής πάλης είναι πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων
Και φέτος, που συμπληρώνονται 80 χρόνια από τα συγκλονιστικά γεγονότα του 1944, από την Απελευθέρωση και τη σύγκρουση του Δεκέμβρη, στις συνθήκες που ο συσχετισμός είχε γείρει υπέρ των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, μεγάλης ανυποληψίας των αστικών κομμάτων και αδυναμίας του κρατικού μηχανισμού να επιβληθεί στον ένοπλο λαό, αλλά και της αρνητικής, πικρής πείρας της κυβέρνησης της Εθνικής Ενότητας και ότι ακολούθησε, οι εκδηλώσεις που γίνονται και θα γίνουν, σε συνδυασμό με τα Δοκίμια Ιστορίας του ΚΚΕ, μπορούν να γίνουν εφαλτήριο γνώσης, συγκέντρωσης θεωρητικών δυνάμεων και πολιτικής πείρας, για την οργάνωση των σύγχρονων αναμετρήσεων και της λαϊκής αντεπίθεσης.
Η Ιστορία διδάσκει και δείχνει ότι ο καπιταλισμός δεν είναι αιώνιος, δεν είναι άτρωτος, δεν είναι στέρεος, όπως ίσως φαίνεται. Όταν οι εσωτερικές του αντιθέσεις, που σιγοκαίνε, φουντώνουν και οξύνονται, φτάνουν στο σημείο που στην ημερήσια διάταξη μπαίνει άμεσα το καθήκον της ανατροπής του.
Και τούτο έγινε πολλές φορές κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα σε όλο τον κόσμο. Η αστική τάξη να αδυνατεί να ελέγξει τις δυνάμεις που εκμεταλλεύεται και καταπιέζει.
Ο λαός αρνήθηκε να συνεχίζει να ζει με σκυμμένο το κεφάλι και φανέρωσε μοναδική, πρωτόγνωρη δραστηριότητα, πρωτοβουλία και αυτενέργεια.
Όσες φορές άνοιξε το ελπιδοφόρο παράθυρο της Ιστορίας για την ανατροπή του καπιταλισμού, πάντα το κρίσιμο ζήτημα ήταν αν ήταν έτοιμος, προετοιμασμένος ο λαός, η εργατική τάξη, και κυρίως η πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτό έδειξε η θετική αλλά και αρνητική πείρα της Ιστορίας του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Αυτή την πείρα μελετάει το Κόμμα μας διαρκώς. Από εκεί αντλούμε συμπεράσματα. Από εκεί αντλούμε δύναμη για να συνεχίζουμε.
Η φαρέτρα μας είναι γεμάτη όπλα, γιατί έχουμε διαμορφώσει σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, γιατί κάνουμε διαρκώς προσπάθεια να χτίζουμε στέρεους αγωνιστικούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τον λαό μας, τους φτωχούς επαγγελματοβιοτέχνες, τους αγρότες, τις γυναίκες, τη νεολαία.
Κι είμαστε σήμερα πιο ικανοί να ανταποκριθούμε στον στόχο για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για να διαμορφώνονται όροι κοινής πάλης όλων όσοι έχουμε κοινό συμφέρον να αντιπαλέψουμε τους καπιταλιστές, τα μονοπώλιά τους, το κράτος και τις συμμαχίες τους.
Σε αυτό το δρόμο τσακίζεται και ο ναζισμός και ο φασισμός
Τα παιδιά του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, σε συνθήκες που ο λαός μας ζει δύσκολα, εμφανίζονται με πολλά προσωπεία, χτες σαν την εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή στην προηγούμενη καπιταλιστική κρίση, σήμερα το μόρφωμα των Σπαρτιατών, άλλων αντιδραστικών δυνάμεων.
Δεν ξεχνάμε και δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Αυτό αφορά και τα παλιότερα θύματα του φασισμού, αλλά και τωρινά: μετανάστες, αγωνιστές εργάτες, τον Παύλο Φύσσα.
Ο Πλυτζανόπουλος, ο Μπαντράνης, ο Σγούρος, που τότε πρωταγωνίστησαν στην εκτέλεση του Μπλόκου, έχουν πολιτικούς απογόνους.
Άλλωστε πού βρέθηκαν αυτοί μετά την Απελευθέρωση;
Αν και δικάστηκαν στις δίκες των δοσίλογων, ο Σγούρος αθωώθηκε και έπειτα “διέπρεψε” ως βασανιστής της Μακρονήσου, όπως και ο Πλυτζανόπουλος, που επίσης αθωώθηκε και έγινε υποστράτηγος του κυβερνητικού στρατού, και η λίστα μακρυά.
Όπως και στρατηγοί του Χίτλερ που έγιναν στρατηγοί του ΝΑΤΟ.
Η μάχη ενάντια στο φασισμό είναι μάχη ενάντια στο σύστημα που τον θρέφει και τον χρειάζεται.
Οι δυνάμεις τους αστικού πολιτικού συστήματος, που σήμερα δήθεν ”αγωνιούν” για την ”άνοδο της ακροδεξιάς”, την αξιοποιούν ως μπαμπούλα για να αναστηλώνονται και να αναγεννιούνται και να συνεχίζουν να εφαρμόζουν την πολιτική τους που γεννά φτώχεια, ακρίβεια, ανασφάλεια.
Είναι οι πιο ένθερμοι υποστηριχτές της ΕΕ, που έχει πρωτοστατήσει στο ξέπλυμα των ναζί, στην επιχείρηση της αντιδραστικής, ανιστόρητης εξίσωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό, την υποβάθμιση της προσφοράς της ΕΣΣΔ, του Σοβιετικού λαού, του Κόκκινου Στρατού στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.
Οι φασίστες ήταν, είναι και θα είναι το μακρύ χέρι του συστήματος για να τρομοκρατούν όσους σηκώνουν κεφάλι, να σπέρνουν το ρατσιστικό δηλητήριο παρουσιάζοντας ως εχθρό τον κάθε φορά αδύναμο και κατατρεγμένο, προσφέροντας έτσι τις καλύτερες υπηρεσίες υπεράσπισης στα αφεντικά και το κράτος τους.
Το σύνθημα της συνέχειας του αγώνα έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο
(…) Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,
Το σύνθημα της συνέχειας του αγώνα δεν μπορεί να είναι γενικό.
Έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο. Άλλωστε, δε ζούμε σε ήσυχους καιρούς.
110 χρόνια μετά την έναρξη του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου και 85 χρόνια μετά την έναρξη του Β’, τα τύμπανα του πολέμου ηχούν ξανά.
Σήμερα υπάρχουν τουλάχιστον 56 πολεμικές εστίες ενεργές και κοντά 100 κράτη να μπλέκονται και με θύματα τους λαούς…
Σήμερα βλέπουμε δισεκατομμύρια να δίνονται για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, κυρίως για τις πολεμικές ανάγκες του ΝΑΤΟ, και έπονται και άλλα τα επόμενα χρόνια, μιας και η στροφή στην πολεμική οικονομία είναι η καινούρια τους γραμμή, μήπως και υπάρξει αναθέρμανση επενδύσεων, όπως προβλέπει και το περιβόητο σχέδιο Ντράγκι, με τα σημάδια και προεόρτια νέας καπιταλιστικής κρίσης να είναι φανερά, ιδιαίτερα στη Γερμανία.
Μυρίζει ολοένα και περισσότερο μπαρούτι. Οι εξελίξεις στα μέτωπα του πολέμου σε ολόκληρο τον κόσμο και κυρίως στη γειτονιά μας έχουν περάσει σε νέα φάση.
Από εκεί που ξεκίνησαν πριν δυόμισι χρόνια να συζητάνε αν θα στείλουν στο καθεστώς Ζελένσκι κράνη και δήθεν ανθρωπιστική βοήθεια, πέρασαν στις σφαίρες και τα πυρομαχικά, μετά στα τεθωρακισμένα, στα F-16, και τώρα έχουν φτάσει στους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, που θα μπορούν να χτυπήσουν βαθιά μέσα στο ρωσικό έδαφος.
Την ίδια στιγμή πληθαίνουν οι αναλύσεις για το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού πολέμου, λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
Πού αλήθεια κρύβονται σήμερα όσοι ρωτούσαν στην αρχή του πολέμου στην Ουκρανία “πού τη βλέπει το ΚΚΕ την εμπλοκή του ΝΑΤΟ”;
Ένα χρόνο τώρα συντελείται μια πραγματική γενοκτονία, αυτή του λαού του Παλαιστίνης από το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, το οποίο με τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ βάζουν μπουρλότο στη Μέση Ανατολή, την Ερυθρά Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο, για να προωθήσουν τα σχέδιά τους σε μια περιοχή με τεράστια αποθέματα φυσικού πλούτου και από την οποία περνούν οι σημαντικότεροι δρόμοι μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας.
Τώρα καταρρέουν και όλα τα προσχήματα που αξιοποιούσαν οι υπερασπιστές του Ισραήλ. Που είναι όσοι απαιτούσαν καταδίκες της Χαμάς από όποιον καταδίκαζε τη γενοκτονία στη Γάζα, τώρα που η σφαγή έχει επεκταθεί στη Δυτική Όχθη, εκεί όπου δεν υπάρχει Χαμάς. Τώρα που έχει ανάψει η φωτιά του πολέμου στον Λίβανο και αλλού. Που το Ισραήλ σκοτώνει, χρησιμοποιώντας ασύμμετρες απειλές και πρακτικές δολοφονίας αμάχων, όπως τώρα στον Λίβανο.
Όλοι αυτοί που σκίζανε τα ιμάτια τους για το “δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται”, που με κυνισμό δήλωσε και ο πρωθυπουργός στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ακόμα και τώρα ξενδιάντροπα μετά από πάνω από 40.000 νεκρούς στην Παλαιστίνη και ήδη 1000 στο Λίβανο.
Όλοι αυτοί είναι που εφαρμόζουν, ψηφίζουν με νόμους, στηρίζουν αυτή την πολιτική, που αιματοκυλάει τους λαούς, ξεριζώνει ανθρώπους, γεμίζει τις θάλασσές μας νέκρα παιδιά, όπως είδαμε και πριν από λίγες μέρες στην Σάμο.
Είναι η κυβέρνηση της ΝΔ με την πολύτιμη στήριξη της συστημικής συμπολίτευσης – αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ και των κομμάτων μιας χρήσης, που μπλέκουν τη χώρα με τα μπούνια σε αυτούς του πολέμους, έχουν ΟΛΟΙ τους ψηφίσει δεκάδες στρατιωτικές συμφωνίες και με το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ και βεβαίως τις ΗΠΑ, μετατρέποντας τη σε θύτη στο μακελειό των λαών αλλά και σε στόχο αντιποίνων.
Είναι αυτοί, μαζί με τις δημοτικές και περιφερειακές αρχές, που έχουν μετατρέψει το λιμάνι του Πειραιά ως κορυφαίο –ανάμεσα σε άλλες υπόδομες– κέντρο μεταφοράς ΝΑΤΟϊκών και άλλων στρατιωτικών εξοπλισμών, που στέλνουν ελληνικές φρεγάτες στη φωτιά του πολέμου, όπως έφυγε χτες τρίτη φρεγάτα, παρά τις μαρτυρίες για τις οριακές καταστάσεις που έχουν ήδη ζήσει τα πληρώματα του πολεμικού ναυτικού και μάλιστα κοστίζοντας αυτές οι αποστολές… 500.000€ τη μέρα!
Όλες αυτές οι εξελίξεις δεν είναι μια προσωρινή εκτροπή, είναι μια κανονικότητα, είναι η πορεία που αντικειμενικά σε αυτό το σύστημα παίρνουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τους δρόμους και τις πηγές ενέργειας, τις σφαίρες επιρροής και τις αγορές.
Μπροστά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, οι λαοί δεν μπορούν να μένουν άπραγοι και να περιμένουν το μοιραίο.
Έχουν την ευθύνη και τη δυνατότητα να παρέμβουν.
Κανείς να μην τσιμπήσει στον εφησυχασμό που καλλιεργεί η κυβέρνηση της ΝΔ και τα άλλα κόμματα για το “απάνεμο λιμάνι της Ευρωατλαντικής συμμαχίας και της ΕΕ”, εντός του οποίου προετοιμάζονται απαράδεκτοι συμβιβασμοί στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό με βάση τον “οδικό χάρτη” στα πλαίσια του ΝΑΤΟ.
Να μη δείξει καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και να γίνει πεποίθηση η ανάγκη σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου, της ανατροπής του σάπιου συστήματος που γεννά πολέμους και ανταγωνισμούς.
Να απαιτήσει μαχητικά σήμερα να σταματήσει κάθε εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που έχει μετατρέψει την χώρα μας σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο.
Να σταματήσει τώρα η εμπλοκή φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα και να γυρίσουν πίσω όλα τα ελληνικά πλοία και στρατεύματα. Δεν έχουν καμία δουλειά έξω από τα σύνορα της χώρας!
Με το ΚΚΕ γράψαμε Ιστορία, και έτσι θα συνεχίσουμε
(…) Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να δίνει όλες του τις δυνάμεις παντού!
Στους χώρους δουλειάς, στους χώρους Εκπαίδευσης, στα νοσοκομεία, στις γειτονιές, εκεί όπου τα κοράκια προσπαθούν να ξεσπιτώσουν λαϊκές οικογένειες, στους δρόμους του αγώνα.
Μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στα σωματεία και στους μαζικούς φορείς.
Στην προσπάθεια και εδώ στον Πειραιά να συνεχίσει με ακόμη μεγαλύτερα και πιο γρήγορα βήματα το Εργατικό Κέντρο της πόλης, μπροστά και στο επερχόμενο εκλογοαπολογιστικό συνέδριό του, να είναι οργανωτής των εργατικών λαϊκών αγώνων για το μεροκάμματο, τα μέτρα ασφάλειας και προστασίας, την Υγεία, ενάντια στην εμπλοκή στον πόλεμο, για ΟΛΑ.
Κόντρα στα σχέδια κάποιων, όσων τους ενοχλεί αυτή η πορεία –τη μεγαλοεργοδοσία, τους εφοπλιστές, τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού αλλά και όσων σπρώχνουν ξανά τις αυταπάτες για να είναι το κίνημα σκαλοπάτι στην εναλλαγή αντιλαϊκών κυβερνήσεων– να γυρίσει ΠΙΣΩ στην αγωνιστική ανυπαρξία και τον συμβιβασμό.
Να είναι μπροστά και στήριγμα για όλες τις μαζικές οργανώσεις της πόλης που αγωνίζονται, για τους βιοπαλαιστές επαγγελματίες που έρχονται αντιμέτωποι με τα χρέη και τους πλειστηριασμούς και την ασήκωτη φορολογία, για τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, τους μαθητές και τους φοιτητές που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες να είναι η παιδεία εμπόρευμα, στις γειτονιές που είναι ανυπόφορη η ζωή από τη λειτουργία των Καζανιών του Θανάτου, την έλλειψη υποδομών για αθλητισμό και πολιτισμό.
Κριτήριο για μας είναι ο λαός μας, η νεολαία, να μπορούν να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν και να μην είναι καταδικασμένοι στη φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία, τα διαλυμένα δικαιώματα.
Η ζωή που ζούμε σήμερα δε μας ικανοποιεί, δε μας αξίζει, πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει.
Τέτοιο ήταν και το μήνυμα που έστειλαν 150.000 λαού και νεολαίας από τις κεντρικές εκδηλώσεις του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή, που φέτος γιόρτασε τα 50 χρόνια της συγκλονιστικής πορείας του.
Και ας το έθαψαν τα ΜΜΕ, αυτή τη σπίθα, αυτό το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής αλλά και συμπόρευσης με το ΚΚΕ, πρέπει να δυναμώσει και να το βρουν μπροστά τους.
Σε αυτήν την προσπάθεια το ΚΚΕ αναλαμβάνει τεράστιες ευθύνες. Αναλαμβάνει την ευθύνη να αποτελεί, μαζί με τον λαό που αγωνίζεται, τη μόνη πραγματική εργατική-λαϊκή αντιπολίτευση, αυτή που αναμετριέται στα ίσα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε όλα τα μέτωπα.
Συγκρούεται και αποκαλύπτει την πολιτική στην οποία όλοι οι άλλοι ομονοούν.
Ανοίγει το δρόμο κάθε μέρα για ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την κοινωνία.
Θέλει και μπορεί, μαζί με το λαό να φτάσει μέχρι το τέλος, την πραγματική διέξοδο, μέχρι την επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής εργατικής – λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, που θα ηγηθεί στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας στην Ελλάδα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,
Εκδηλώσεις σαν τη σημερινή, που τιμάμε την ιστορία μας, μας οπλίζουν με θαυμασμό. Και η ευθύνη και του παρελθόντος, αλλά και των καθηκόντων του παρόντος και του μέλλοντος, είναι μεγάλη.
Με το ΚΚΕ γράψαμε Ιστορία, και έτσι θα συνεχίσουμε.
Τιμή και δόξα στους αθάνατους ήρωες του μπλόκου.
Ζουν μαζί μας γιατί δεν τους ξεχνάμε, δεν τους λησμονούμε!
Ζουν μαζί μας γιατί συνεχίζουμε!
Ως το τέλος, την πραγματική νίκη του λαού!».