Σε μια σεμνή τελετή που πραγματοποιήθηκε στο αποτεφρωτήριο στη Ριτσώνα αποχαιρέτησαν συγγενείς, φίλοι και σύντροφοι τη Γεωργία Τσέντου-Ρογκάκου, τον σύνδεσμο στα χρόνια της κατοχής, την αντάρτισσα στον Πάρνωνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, την ανυποχώρητη αγωνίστρια που εξορίστηκε σε Χίο, Τρίκερι, Μακρόνησο και ξανά Τρίκερι, το μέλος του ΚΚΕ που ως τέτοιο θεωρούσε τον εαυτό της από τότε που ένιωσε τη ζωή της, όπως δήλωνε στο βιογραφικό της, και η οποία «έφυγε» από τη ζωή την Πέμπτη 18 Ιούλη 2024 σε ηλικία 92 ετών.
Εκ μέρους της ΕΠ Αττικής μίλησε ο Μαρίνος Μακρής, μέλος του Γραφείου Περιοχής Αττικής και γραμματέας της ΤΕ Α’ Αθήνας, που επεσήμανε πως «οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές, η οικογένειά σου, είμαστε μαζεμένοι για να σου πούμε το τελευταίο αντίο με μεγάλη θλίψη, αλλά και με απέραντο σεβασμό και περηφάνια, για την “απόφαση μιας ολόκληρης ζωής” που σφράγισες με αγώνες και θυσίες από τα παιδικά σου κιόλας χρόνια. Βρισκόμαστε σήμερα εδώ κάνοντας πράξη τα λόγια του ποιητή, και έτσι σκύβουμε και μετράμε το δρόμο που περπάτησες δίχως να σκοντάψεις, το δρόμο που θα περπατήσουν πολλοί ακόμα, το δρόμο που δεν έχει τέλος».
Στάθηκε πάντα αλύγιστη
Σημείωσε πως η συντρόφισσα Γεωργία «γεννήθηκε στο χωριό Κόκκινα Λουριά Λακωνίας από γονείς φτωχούς αγρότες. Ήταν η μικρή αδελφή του Βαγγέλη Ρογκάκου, στελέχους του Κόμματος και μετέπειτα πολιτικού επιτρόπου της 3ης μεραρχίας του ΔΣΕ στη Πελοπόννησο. Από πολύ μικρή γνωρίστηκε και συνδέθηκε με την κομμουνιστική ιδεολογία, με την καθημερινή πάλη στο πλευρό του Κόμματος. Όπως και η ίδια σημειώνει στο βιογραφικό της “επίσημα μέλος του ΚΚΕ έγινα το 1970, αν και ως τέτοιο θεωρούσα τον εαυτό μου από τότε που ένιωσα τη ζωή μου”, γεγονός που το έδειξε έμπρακτα σε όλη της τη ζωή.
Το 1944, ακόμα μικρό κορίτσι, κατέβηκε μαζί με τον αδελφό της Βαγγέλη στη Σπάρτη, όπου ανέλαβε δουλειά για να βοηθήσει την Περιφερειακή Επιτροπή του Κόμματος, γράφοντας τις διευθύνσεις των συνδρομητών της εφημερίδας. Η συντρόφισσα Γεωργία ήδη είχε αναλάβει και άλλες υπεύθυνες από το Κόμμα, αφού αποτελούσε τον σύνδεσμο μεταξύ στελεχών του Κόμματος στην περιοχή Σπάρτης – Γυθείου.
Το 1946 για λόγους ασφαλείας, επειδή είχε δραπετεύσει ο αδελφός της Βαγγέλης από το νοσοκομείο της Σπάρτης όπου κρατείτο τραυματισμένος, στάλθηκε στον Πάρνωνα συμμετέχοντας στις πρώτες ομάδες του ΔΣΕ. Την περίοδο εκείνη και συγκεκριμένα την 13/2/1947 συμμετέχει στην μάχη της Σπάρτης, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η απελευθέρωση 240 πολιτικών κρατουμένων.
Το 1947 στάλθηκε στην Αθήνα προκειμένου να συμβάλει από άλλες χρεώσεις. Το 1948 συλλαμβάνεται στο Περιστέρι. Οδηγείται στα γραφεία της Γενικής Ασφάλειας, κρατείται για 40 ημέρες στις οποίες βασανίζεται και κακοποιείται από το αστικό κράτος. Ακολουθούν 4 χρόνια εξορίες σε Χίο, Τρίκερι, Μακρόνησο και ξανά Τρίκερι, από όπου απολύεται το 1952. Σε όλες αυτές τις κακουχίες στέκεται αλύγιστη».
Διψούσε για ιδεολογικά βιβλία
Ο Μαρίνος Μακρής υπογράμμισε πως η συντρόφισσα διψούσε να καταρτιστεί ιδεολογικά. Υπενθύμισε τα ίδια τα λεγόμενά της σε μια εκδήλωση του Κόμματος, όπου είχε αναφερθεί στην πρώτη συνάντηση που είχε με τη Ρόζα Ιμβριώτη στη Χίο.
Τότε της είχε πει χαρακτηριστικά: «Ο αδερφός μου, που ήταν πέντε χρόνια εξορία, μου έλεγε ότι στα στρατόπεδα γινόντουσαν μαθήματα ιδεολογικά, εδώ δε θα γίνει τίποτα;». Η Ιμβριώτη γέλασε και της απάντησε πως «θα γίνουν κι εδώ, αλλά τώρα για σας δε νομίζω… είστε μικρές, μαθήτρια δεν είσαι;». Η Ρόζα Ιμβριώτη την προέτρεψε: «Να ασχοληθείς με τα μαθήματα τα γυμνασιακά, με γλώσσες, λογοτεχνικά βιβλία και μετά θα ‘ρθούμε και στα ιδεολογικά», και στη συνέχεια τη ρώτησε: «Τι κάνεις, διαβάζεις τίποτα τώρα;». Η συντρόφισσα Γεωργία της απάντησε πως «δεν έχω ούτε βιβλία να διαβάσω» και η Ρόζα Ιμβριώτη της έστειλε τους «Άθλιους» του Βίκτωρος Ουγκώ, «το πρώτο της βιβλίο».
Ο Μαρίνος Μακρής αναφέρθηκε στη συνέχεια στη δράση της μετά την εξορία, σημειώνοντας: «Μετά την εξορία, η δράση της δε σταματάει. Χρεώνεται στην οργάνωση της Αθήνας, έχοντας και εκεί πλούσια δράση. Μέσα στο καμίνι του αγώνα, στη μαύρη περίοδο της Χούντας των Συνταγματαρχών, η ζωή της συντρόφισσας φωτίζεται από τον ερχομό των δύο αγαπημένων κοριτσιών της, Έλενας και Κατερίνας».
Η στάση της μας εμπνέει στους σημερινούς αγώνες του Κόμματος
Υπογράμμισε ακόμη πως «η σ. Γεωργία συνέχισε να συμμετέχει ενεργά στην παράνομη δουλειά του Κόμματος», καθώς «το σπίτι της οικογένειας που έκανε με τον σύντροφο της ζωής και του αγώνα Θανάση Τσέντο, αποτελούσε κρυψώνα για κυνηγημένους από τη χούντα. Την ίδια περίοδο, αντιμετώπισε ξανά ανυποχώρητα και αταλάντευτα τις απειλές για να της αποσπάσει το αστικό κράτος δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξης του Κόμματος. Όμως η ίδια δεν έκανε πάλι πίσω, αντίθετα πείσμωσε και έκανε δουλειά για να ενισχυθεί το κόμμα μας, να μοιράζει την εφημερίδα το Ριζοσπάστη, να μαζεύει οικονομικά για να ανταποκριθεί το Κόμμα μας σε εκείνες τις συνθήκες. Όλα τα μετέπειτα χρόνια, η συντρόφισσα συνέβαλλε στην ανάπτυξη του κόμματος στην περιοχή των Σεπολίων όπου και ήταν μέλος της ΚΟΒ της περιοχής μέχρι το τέλος της ζωής της».
Και καταλήγοντας ανέφερε: «Σήμερα συντρόφισσα Γεωργία σε αποχαιρετούμε με υπερηφάνεια, σε αποχαιρετούμε με τη γροθιά υψωμένη, όπως σου αρμόζει. Ήμασταν τυχεροί όσοι σε γνωρίσαμε, εσένα, μία από τις τελευταίες εκπροσώπους της δρακογενιάς της Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Όλη σου η πορεία, η στάση ζωής σου, εμπνέει νέες γενιές κομμουνιστών για τον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το σοσιαλισμό κομμουνισμό. Θα σε θυμόμαστε για πάντα, περπατώντας το δρόμο που μας δίδαξες, εκεί που οι αγωνιστές του λαού μας γίνονται αθάνατοι! Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στις κόρες σου Ελένη και Κατερίνα, σε όλους τους οικείους σου».
Μέχρι την τελευταία στιγμή βοηθούσε το Κόμμα
Η Μαρία Λόκα, γραμματέας της ΚΟΒ Σεπολίων και μέλος της ΤΕ Α’ Αθήνας σημείωσε πως «η στάση και η ζωή της εμπνέουν όλους εμάς τους νεότερους συντρόφους, που γνωρίζουμε καλά ότι ο λόγος που βρισκόμαστε εμείς εδώ σήμερα είναι γιατί υπήρχαν οι σύντροφοι όπως η Γεωργία. Οι αξίες του Κόμματος μας, διαπερνούσαν όλη της τη ζωή, σε όλα. Απεριόριστη πίστη και σιγουριά για τους στόχους μας. Πείσμα, ανησυχία, επιμονή. Καμιά ταλάντευση. Αγάπη για την εργατική τάξη, αδιάλλακτη με τον αντίπαλο! Μαζί με τον σύντροφό της στη ζωή Θανάση Τσέντο πάλευε άνευ όρων και χωρίς καμία υποχώρηση για την αλλαγή της κοινωνίας, για τον σοσιαλισμό και αυτό ήταν κάτι που διαπερνούσε όλη την σφαίρα της κοινωνικής της ζωής».
Οργανωτική, με συγκρότηση, μία συντρόφισσα που επιβαλλόταν στο χώρο που βρισκόταν, ακόμα και τα τελευταία πιο δύσκολα χρόνια της ζωής της που η υγεία της επιδεινώθηκε. Ένας άνθρωπος που, παρά τη μεγάλη προσφορά και τις θυσίες που έκανε, με το ζόρι μιλούσε για αυτά. Υπήρξε αξιοπρεπής, ταπεινή και αγέρωχη. Είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη νεολαία, βοηθούσε τους νεότερους συντρόφους σε όλα τα επίπεδα, με την εμπειρία της αλλά κυρίως με τη στάση ζωής της. Αργότερα, όταν τα προβλήματα υγείας μεγάλωσαν, δεν ξεχνάμε με τι λαχτάρα περίμενε να της φέρουμε τον Ριζοσπάστη, ακόμα και όταν δυσκολευόταν να σηκωθεί, πώς έλαμπαν τα μάτια της, με τι αγωνία ρωτούσε για τις εξελίξεις και την πολιτική επικαιρότητα.
Ακόμα, πώς ενδιαφερόταν για τα οικονομικά του Κόμματος, από τα παλιότερα χρόνια που μαζί με τον Θανάση, τον σύντροφό της, όργωναν τα Σεπόλια, και όχι μόνο, για να μαζέψουν χρήματα για το Κόμμα μας.
Ακόμα και πάρα πολύ πρόσφατα δεν παρέλειπε να δώσει τη συνδρομή της, στεναχωριόταν που δεν μπορούσε να κάνει οικονομική δουλειά, ενώ όταν ήταν να προσφέρει χρήματα έπαιρνε τηλέφωνο μία και δυο φορές για να βεβαιωθεί ότι δε θα την ξεχάσουμε! Ακριβή συντρόφισσά μας Γεωργία: “Το πιο βαρύ, το πιο δύσκολο είναι να νικάς την απογοήτευση και να ‘ναι πάντα η ψυχή σου, ψυχή μαχητή” έγραφε η πλακέτα στο Τρίκερι που επισκέφτηκες ξανά για τρίτη φορά το 2016, παίρνοντας μέρος σε μεγάλη εκδήλωση του Κόμματος».
Στάθηκε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας
Ο Ηλίας Χαϊντούτης, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και Πρόεδρος του Παραρτήματος Περιστερίου της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, του οποίου ήταν μέλος η Γεωργία Τσέντου-Ρογκάκου, είπε ότι «η σεμνότητα τη διέκρινε κι ας ήταν μια από αυτούς που υπαγόρευσαν στον ποιητή τους στίχους: “Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια, για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα”.
Η συναγωνίστρια Γεωργία στάθηκε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Πορεύτηκε κόντρα στο ρεύμα του συμβιβασμού, της υποταγής και της μοιρολατρίας, συντάχτηκε με τις αγωνίες των απλών ανθρώπων και τον αγώνα για μια δίκαιη κοινωνία. Η Γεωργία μάς υπενθυμίζει το χρέος μας να αναδείξουμε την αγωνιστική Ιστορία του λαού μας, να τιμήσουμε τους αγωνιστές, να προστατέψουμε την Ιστορία μας από αποσιωπήσεις, διαστρεβλώσεις, από την παραποίηση και τη συκοφάντηση, που επιχειρείται από διάφορες πλευρές. Αυτό κάνουμε στο Περιστέρι και με τον αγώνα για την προστασία του Μουσείου ΕΑΜικής Αντίστασης από ανιστόρητες, προσβλητικές και παράτυπες ενέργειες της Διοίκησης του Δήμου, που προσπαθεί να απαξιώσει την αγωνιστική Ιστορία του λαού μας».
«Μας δίδαξες τι σημαίνει αγώνας για οτιδήποτε αξίζει»
Εκ μέρους της οικογένειας μίλησε η κόρη της, Κατερίνα, αναφέροντας ότι «είναι όλοι εδώ αυτοί που περίμενες να συναντήσεις στις πορείες, στις συγκεντρώσεις, θα ήσουν χαρούμενη αν μπορούσες να τους δεις όλους».
Η ίδια μίλησε για το βράδυ του Πολυτεχνείου, όταν η αγαπημένη της μητέρα κατέβηκε για να βοηθήσει, αλλά και για όσα θυμάται από εκείνη την περίοδο. «Μας έπαιρνες από το χεράκι να πας στην ασφάλεια στη χούντα, χωρίς να σκεφτείς πολλά, ήσουν ταγμένη στον αγώνα σου. Μας δίδαξες, και σε ‘μένα και στην Έλενα, σίγουρα τι σημαίνει αγώνας για οτιδήποτε αξίζει, για όποιον στόχο βάζουμε κάθε φορά, και βέβαια μας δίδαξες την αξιοπρέπεια. Καλό ταξίδι», σημείωσε συγκινημένη.
