Μέσα σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης και θλίψης συγγενείς της, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αλλά και ευρύτερος κόσμος, είπε χθες το απόγευμα στο κοιμητήριο Καλαμάτας, το τελευταίο «αντίο» στη σ. Πότα Κακκαβά, που έφυγε από τη ζωή το Σάββατο, πλήρης ημερών, σε ηλικία 93 χρονών.
Το «παρών» στην τελετή αποχαιρετισμού της, έδωσαν επίσης ο Δημήτρης Τζαβάρας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και της Γραμματείας της και ο Νίκος Κουτουμάνος, μέλος της ΚΕ και Γραμματέας της ΕΠ Πελοποννήσου.
Στον επικήδειο εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ ο Δημήτρης Τζαβάρας είπε:
«Η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, οι οργανώσεις του Κόμματος της Πελοποννήσου και της Μεσσηνίας, οι κομμουνιστές της Καλαμάτας, οι Κνίτες, όλοι μας, αποχαιρετούμε τη σ. Πότα Κακκαβά, μία πεισματάρα και μαχητική Ταϋγέτια, που υπήρξε, από νωρίς, αγωνίστρια του ΚΚΕ, στέλεχός του και μέλος του μέχρι την ώρα που έκλεισε τα μάτια, επιλέγοντας να ναι με τη μεριά των “αβράκωτων”, όπως και η ίδια είχε πει.
Έφυγε πλήρης ημερών, αλλά, ημερών, και χρόνων και δεκαετιών πολυτάραχων, εξαιρετικά πυκνών σε εξελίξεις, μεγάλων γεγονότων, πολύ διδακτικών και χρήσιμων για το παρόν και για το μέλλον. Αυτά τα μεγάλα γεγονότα έκαναν τότε να συναντηθεί η Πότα, όπως, άλλωστε, και μεγάλα τμήματα της νεολαίας μας και του λαού μας, με την πρωτοπόρα δράση και οργάνωση του ΚΚΕ και να συγκροτηθεί μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα, πού παραλίγο να νικήσει….. Για τη συμμετοχή της στην εποποιΐα του ΔΣΕ, είπε “ Έτσι, με το νέο κάλεσμα του Κόμματος, με τη συγκρότηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, η Πότα, μαθήτρια ακόμα, συμμετέχει αποτελεσματικά, μαζί με άλλες γυναίκες και άλλα στελέχη, σε μία πολύ κρίσιμη και εξαιρετική δουλειά στα μετόπισθεν, αλλά με τεράστιους κινδύνους, στην λειτουργία και δράση της παράνομης οργάνωσης του ΚΚΕ στην Καλαμάτα, για την παντοειδή υλική και ηθική στήριξη των ανταρτών μας. Αυτό το μεγάλο παράνομο δίκτυο, μαζί με πολλά άλλα, ήταν που έκανε τους αντιπάλους μας να αποδώσουν στην πόλη αυτήν, τον χαρακτηρισμό “σοβαροτέρα κομμουνιστική εστία της Πελοποννήσου”. Έχει, λοιπόν, και η Πότα συμβολή για αυτό το παράσημο. Η Πότα και άλλα στελέχη συλλαμβάνονται και παραπέμπονται στο Έκτακτο Στρατοδικείο της Τρίπολης, όπου καταδικάζεται εις θάνατον (τέτοια ήταν η αδίστακτη ταξική προσήλωση των αντιπάλων μας, μπροστά στον πιο μεγάλο κίνδυνο που γνώρισε το αστικό καθεστώς).
Και αφού, με οικογενειακή παρέμβαση, κατορθώνεται να αποφευχθεί η εκτέλεση της, αρχίζει, γι’ αυτήν, ο δρόμος της εξορίας και της φυλακής. Χίος, Τρίκερι, Μακρόνησος, ξανά Τρίκερι, και φυλακές Αβέρωφ. Τόποι μαρτυρίου για πλήθος γυναικών του κινήματος, όλων των ηλικιών, με πιέσεις, ξύλο και βασανιστήρια, αλλά και τόποι που φάνηκε το μεγαλείο τους, συμπυκνωμένο στην κουβέντα της γρια – Μπλαζάκαινας (“δε δουλώνω, δεν απογράφω”). Η Πότα ήταν περήφανη που έμενε στην ίδια σκηνή με την σπουδαία ηθοποιό μας Αλέκα Παΐζη….
Για τη δράση της στον αντιδικτακτορικό αγώνα, συνέχισε, ”..Στις 21 Απριλίου’ 67 συλλαμβάνεται από τη Χούντα, και πάει εξορία στη Γυάρο, όπου γνωρίζει από κοντά και το μεγάλο μας ποιητή Γιάννη Ρίτσο. Και κατά τη διάσπαση του Κόμματος, το ‘68, έχει και αυτή τα αντανακλαστικά που διέθετε το ΚΚΕ, έτσι ώστε να μην ενσωματωθεί στον τότε ανερχόμενο “ευρωκομμουνισμό” και να ανοίξει πολύχρονο μέτωπο εναντίον του, στη βάση υπεράσπισης των γενικών αρχών του μαρξισμού – λενινισμού. Και αυτή, όπως και άλλοι κομμουνιστές- αγωνιστές της ΕΔΑ, σατίριζε, μετέπειτα, τις καθησυχαστικές απαντήσεις που έδιναν ορισμένοι καθοδηγητές, πριν την Χούντα, στις ανησυχίες των συντρόφων ότι επίκειται χουντικό πραξικόπημα…
..Κατά την περίοδο της ανατροπής του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, και της κρίσης και διάσπασης του ΚΚΕ το ‘89- ‘91, τάχθηκε κατά της διάλυσης του κόμματος και υπέρ της συνέχειας του, με τα σύμβολά του, την ιδεολογία του και τις αρχές του. Πάντοτε, τόνιζε τη σημασία της σταθερότητας γύρω από το Κόμμα και τους σκοπούς του, και ότι αυτή η επιλογή δεν είναι να την αλλάζεις σαν τα πουκάμισα.
Η Πότα συνέβαλε σοβαρά στη διάσωση και μετάδοση της ιστορικής μνήμης, όχι μόνο μέσω των αφηγήσεων και διηγήσεών της, αλλά και μέσω σοβαρών υλικών προσπαθειών, για την αποκάλυψη όλης της αλήθειας για τις εκτελέσεις και για την ανέγερση μνημείων που να θυμίζουν τα φασιστικά εγκλήματα και τις εκατόμβες των θυσιών του λαού μας, για να διδάσκονται οι νεότερες γενιές και να αποκρούεται η δηλητηριώδης προπαγάνδα που εξισώνει θύματα και θύτες, και που επιχειρεί να γράψει την ιστορία απ’ την ανάποδη για λογαριασμό των εκμεταλλευτών. Και, βεβαίως, εκτός από μέλος της ΝΕ του Κόμματος, υπήρξε και δραστήριο μέλος της ΠΕΑΕΑ και της ΠΕΚΑΜ…
Και κατέληξε.. ‘’Τη σ. Πότα, όπως και όλους τους άλλους μας συντρόφους και αγωνιστές αυτής της γενιάς, τους θυμόμαστε και συνεχίζουν να ζουν ανάμεσά μας, ιδιαίτερα τώρα, στις μέρες μας και στη συνέχεια, όπου είναι όσο ποτέ αναγκαία η αλληλεγγύη στους λαούς που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, όπου αυξάνεται η αισιοδοξία μας ότι οι λαοί θα βγουν πιο αποφασιστικά μπροστά και θα σφραγίσουν τις εξελίξεις ανοίγοντας έναν άλλον δρόμο, όπου το δίκιο μας αρχίζει να κορφιάζει σαν το λάδι και δυναμώνει η συμπόρευση ευρύτερου κόσμου με το ΚΚΕ. Όλα λένε ότι έρχονται τα μεγάλα γεγονότα για τα οποία μιλούσαμε. Θα ανταποκριθούμε σε αυτά με όπλο το Πρόγραμμά μας, σ’ αυτό βρίσκεται η ελπίδα, έτσι ώστε να θερίσει η νέα γενιά αυτά που έσπειραν οι παλιότερες και, αυτή τη φορά, ο λαός μας όχι μόνο να φτάσει στη βρύση, αλλά να πιεί και νερό…»
Εκ μέρους της ΠΕΚΑΜ, επικήδειο απηύθυνε η πρόεδρος, Γεωργία Μαχαίρα. και εκ μέρους της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, η πρόεδρος Τούλα Μητσέα.
Η Τούλα Μητσέα, ανέφερε στον επικήδειο λόγο της: ”… Η σ/σσα Πότα διακρινόταν για τη μαχητικότητά της και το πείσμα της στον αγώνα για την υπεράσπιση του δίκιου της Εργατικής Τάξης.
Σε όλη τη διάρκεια της ζωής της πάλεψε ακούραστα, σε όλες τις συνθήκες, μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών, για μια ανώτερη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.” Στη συνέχεια, τόνισε:”… Ήταν πολύτιμη η προσφορά της για την υπεράσπιση της Ιστορίας, της ηρωικής ταξικής πάλης του λαού μας τη δεκαετία 1940-1949, στην οποία η οικογένειά της είχε συμβολή.Από το αστικό κράτος γνώρισε διώξεις, φυλακίσεις και εξορίες. Δεν την λύγισε ποτέ αυτή η σκληρότητα που βίωσε.
Έδρασε με πείσμα για την ανέγερση μιας σειράς ιστορικών μνημείων του ΚΚΕ.Παρέμεινε στην πρώτη γραμμή, με τη συμμετοχή της στη δράση της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ ώστε τα διδάγματα του ΕΑΜικού αγώνα, της εποποιίας του ΔΣΕ να περνούν στις νεότερες γενιές αγωνιστών, γιατί αποτελούν παράγοντα λαϊκής οργάνωσης και πάλης, σήμερα, για ένα φωτεινό, σοσιαλιστικό μέλλον.
